Elke Decruynaere en haar zus groeiden op in een warm zorggezin. Hun beider ouders, leerkracht en verpleegster, hadden met veel liefde hun leven georganiseerd rond de oudste zoon Korneel, die een verstandelijke en fysieke beperking heeft. Toen de moeder van Elke een hersenbloeding kreeg, kon ze niet meer mantelzorgen omdat ze zelf hulpbehoevend werd. Ze werd depressief en koos uiteindelijk voor euthanasie. Toen daarna haar vader ook nog op intensieve belandde, maakte Elke uiteindelijk de keuze om haar schepenambt in Gent los te laten. Ze zorgt nu mee voor haar grote 'kleine' broer.